Een week geleden viste Raffa tijdens een boswandeling een dode mol uit een molshoop. Het diertje was al half vergaan. Raffa was de koning te rijk. Ik deed het helemaal fout en gilde tegen hem dat hij dat vieze ding los moest laten. Dat deed hij om er vervolgens uitgebreid in te gaan liggen rollen. Ik begroef de mol onder een laag aarde en we liepen verder.
Afgelopen maandag liepen we over hetzelfde veld. Raffa rende in een rechte lijn naar het hoopje zand en viste de mol feilloos op. Deze keer negeerde ik hem. Ik kon het echt niet opbrengen om dat beestje met die bleekroze handjes aan te nemen. Echt helemaal fout natuurlijk. Ik vrees dat ik als voorjager nog veel te leren heb.
Gisteren wandelde Geert daar met Raffa. Hetzelfde verhaal. Raffa rende zonder aarzeling naar de dode mol. Geert keek ademloos toe. Op slechts 50 meter afstand stonden er twee reeën roerloos op het veld. Geert zag de reeën en Raffa. De reeën zagen Raffa en Geert. Raffa zag alleen zijn molletje. Wat te doen?
Geert floot kom voor. Het effect? Ons boefje kwam aanrennen en legde zijn prooi voor Geert op de grond. De reeën renden de andere richting op en verdwenen in het bos. Raffa heeft ze helemaal niet gezien. Hij werd heel uitbundig beloond waarna baas en hond de wandeling vervolgden. Aangelijnd, dat wel.
Is dit niet net een fabeltje lieve kijkbuiskinderen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten